Gold Beach

De middelste van de vijf invasiestranden (Gold Beach) is een prooi voor de gecombineerde Brits-Canadese troepenmacht. Het gaat over een strook tussen het schiereiland Cotentin en de rivier de Orne. Ook op deze stranden liggen grote betonnen obstakels en hoge kliffen. Ondanks het feit dat de Duitsers deze zone ongeschikt achten voor een invasie, bouwen ze hier in 1943 op de kliffen bij Lounges een zware stelling die bestaat uit één commandopost, zes bunkers met tobruks en als sluitpost nog eens vier 150 mm kanonnen.

Verderop landinwaarts bij Versur-Mer liggen nog eens twee batterijen. Een paar dagen voor de invasie is deze stelling nog gebombardeerd, maar zonder voltreffers. Landinwaarts bevinden zich nog twee andere batterijen, rond het dorp Versur-Mer. De Duitsers hebben tal van vakantiehuizen aan de kust omgebouwd tot betonnen bunkers met mitrailleurs. Het plaatsje La Riviére heeft het aanzien van een vestingstad. De stranden zijn door de vele obstakels nagenoeg ontoegankelijk. Al met al een zware verdedigde zone voor een plaats waar geen aanval te verwachten valt.

De eerste golf die aan land gaat bestaat uit mannen van het regiment Royal Engineers en hun missie is de obstakels vernietigen voor de infanterie het strand bereikt. In de voorgaande nacht zijn de stellingen nogmaals gebombardeerd en een uur voor de geplande landing neemt de marine de kust nogmaals onder vuur. De bemanning van de HMS Ajax doet hier uitstekend werk door binnen twintig minuten twee van de vier zware kanonnen in de stelling van Lounges uit te schakelen en de andere twee zwaar te beschadigen.

Het verwijderen van de obstakels vordert moeizaam vooral omdat Duitse sluipschutters vrijwel ongehinderd de Engineers blijven beschieten. De eerste pantservoertuigen die het strand oprijden ondervinden nog hevige weerstand en lopen regelmatig vast op de ondermijnde obstakels, maar de verovering van Gold Beach verloopt voorspoedig. Dit geldt alleen niet voor het strand bij Le Hamel, daar hebben de Duitsers de voorgaande bombardementen goed doorstaan en worden alle pantservoertuigen uitgeschakeld. 

 De bevelhebber van de Britse eenheid vraagt zelfs om de landing van nog meer troepen voorlopig uit te stellen voor de weerstand in Le Hamel is gebroken. Bij La Riviére is de toestand ook alarmerend. Britse tanks maken geen schijn van kans tegen het zware geschut van de Duitsers en zonder gepantserde steun staat de infanterie machteloos. Slechts één Britse tank blijft in tact, dat is toevallig wel een AVRE. Dit pantservoertuig beschikt over een speciaal kanon dat een zwaar explosief kan afvuren. Met deze 'prullenbakschieter' lukt het tegen tien uur in de ochtend om de Duitse stelling met de grond gelijk te maken. De straatgevechten in het kustplaatsje gaan door tot laat in de middag.

Duitse troepen in het achterland proberen een tegenaanval te openen op Gold Beach, maar komen maar komen nooit ter plaatse omdat de Duitse generaal Kraiss zijn troepen in drieën moet splitsen. Het eerste deel gaat op jacht naar parachutisten, het tweede deel moet de Amerikanen bij Omaha Beach terugdrijven en het derde deel moet -zonder transportmiddelen- in het dertig kilometer verderop gelegen Gold Beach zien te komen. Tegen de tijd dat ze daar arriveren hebben de Britten en Canadezen zich voorbereid op hun komst. Het Brits-Canadese leger trekt op naar het strategisch gelegen Bayeux, van daaruit loopt een weg (Route National nummer 13) via Caen naar Parijs.

Gold Beach noteert op 6 juni een totaal van bijna 25.000 manschappen die veilig aan land zijn gebracht. Het aantal slachtoffers bedraagt rond de vierhonderd. Vooral de Engineers tellen veel doden, maar zij hebben wel ruim 2500 levensgevaarlijke ondermijnde obstakels op het strand opgeruimd waardoor de geallieerden snel versterkingen kunnen aanvoeren. Dit geldt met name voor het haventje van Port en Bessin.